Heb jij last van angst- en/of hyperventilatieklachten? Praat jij erover met je omgeving?
Wij merken als Nederlandse Hyperventilatiestichting dat het taboe op psychische stoornissen nog steeds relatief hoog is. Ons doel is om dat taboe te doorbreken!
Deel je verhaal met ons op onze Facebook pagina en help ons dit doel te bereiken. Laat zien wie je bent.
En besef: hoe eerder je erover spreekt, hoe eerder behandeling en hulp mogelijk is.
Hieronder de verhalen van een aantal dappere strijders.
Sandra: “Ik weet al een paar jaar dat ik last heb van angst maar zoals ik er nu weer ingetrapt ben. Zo sluipend, langzaam ben ik weg gezakt. Ik heb het niet in de gaten gehad en mijn omgeving ook niet. Tot de noodsprong vanuit pure niet realistische angst. Zoveel verdriet, zoveel pijn en ellende. Alles heeft het deze keer overhoop gehaald. Mijn relatie, mijn veilige plek, mijn werk.
En nu, na goed 3 maanden begin ik te beseffen wat er is gebeurd en probeer ik heel langzaam weer overeind te krabbelen. Opnieuw beginnen.”
Jeroen: “Ongeveer vijf jaar geleden na een heftige break up ben ik mezelf goed tegengekomen. Mentaal ben ik toen volledig ingestort met als gevolg enorme verwardheid, angst, stress en spanningsklachten. Bij mijn eerste aanrakingen met hulpverlening werd de diagnose ADHD met het vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis gesteld, maar na verder onderzoek kwam daar in eerste instantie niets uit.
Ik werd uiteindelijk rustiger mede dankzij medicatie, maar mijn gezondheidsklachten bleven. Tot een longfoto duidelijk maakte wat een groot deel van mijn fysieke klachten veroorzaakte: een enorme tumor massa in mijn borst, longen, milt en hals dankzij de ziekte van Hodgkin. Alsof dat nog niet genoeg was heb ik tijdens de behandelingen met chemotherapie ternauwernood een longembolie en een longinfarct overleefd en ben uiteindelijk alsnog volledig genezen.
Na de revalidatie wilde ik zo snel mogelijk weer aan het werk, maar door de angst stress en paniekaanvallen wilde dit niet meer lukken en raakte ik uiteindelijk arbeidsongeschikt nadat in datzelfde jaar mijn vader ook nog eens overleed. Na jarenlang steggelen en zoeken in de GGZ wereld kwam er uiteindelijk een diagnose: een Obsessief Compulsief Persoonlijkheidsstoornis. Ik belandde door diverse gebeurtenissen daarna in een flinke depressie en viel steeds opnieuw terug in sterk obsessief en dwangmatig gedrag in de vorm van controledwang wanneer de angst, stress of spanningen toenamen.
Met de nodige hulp van GGZ Drenthe en diverse medicatie ben ik inmiddels weer langzaam aan het opkrabbelen. Ik blijf mijn klachten tegenwoordig (met vallen en opstaan) redelijk de baas en heb me inmiddels zelfs aangemeld voor een reïntegratietraject om langzaam aan weer terug te keren op de arbeidsmarkt!
Ik ben van mening dat waar een wil is een weg is, en met de nodige zelfkennis en de juiste motivatie ga ik hier wederom met het volste vertrouwen en de juiste ondersteuning mijn weg hier in weer vinden!
Waarom ik mijn verhaal hier doe? Omdat ik vind dat het stigma op psychische stoornissen doorbroken moet worden en dat omdat iedere “stoornis” ook zijn positieve kanten heeft!”
Arlen kreeg ineens zo’n ernstige vliegangst dat hij zijn werk niet goed meer kon doen. Hij durfde open te zijn naar zijn werkgever en kreeg veel steun van zijn collega’s en zijn baas. Hij zocht hulp en schreef daar zelfs een boek over. Ik heb vliegangst.
Bonnie was altijd al een angstig kind. ‘Zo durfde ik niet in liften of de deur van het toilet op slot te doen’. Ze schrijft in haar blog op over hoe het is om te leven met een angststoornis en geeft zo een kijkje in haar leven.